Accions

Recurs

Descartes: no sóc més que una cosa que pensa

De Wikisofia

Jo sóc, jo existeixo; això és cert, però quant temps? Tot el temps que estic pensant: doncs potser passava que, si jo parava de pensar, pararia al mateix temps d'existir. No admeto ara res que no sigui necessàriament veritable: així, doncs, parlant amb precisió, no sóc més que una cosa que pensa, és a dir, un esperit, un enteniment o una raó, termes el significat dels quals m'era abans desconegut. Sóc, llavors, una cosa veritable, i veritablement existent. Mes quina cosa? Ja ho he dit: una cosa que pensa. [...]

Què sóc, llavors? Una cosa que pensa. I què és una cosa que pensa? És una cosa que dubta, que entén, que afirma, que nega, que vol, que no vol, que imagina també, i que sent. Sens dubte no és poc, si tot això pertany a la meva naturalesa. I per què no hauria de pertànyer-li? Per ventura no sóc jo el mateix que dubta gairebé de tot, que entén, no obstant això, certes coses, que afirma ser aquestes soles les veritables, que nega totes les altres, que vol conèixer unes altres, que no vol ser enganyat, que imagina moltes coses –àdhuc contra la seva voluntat– i que sent també moltes altres, per mediació dels òrgans del seu cos?

Meditaciones metafísicas con objeciones y respuestas, Meditación segunda (Alfaguara, Madrid 1977, p. 25-27).

Original en castellà

Yo soy, yo existo; eso es cierto, pero ¿cuánto tiempo? Todo el tiempo que estoy pensando: pues quizá ocurriese que, si yo cesara de pensar, cesaría al mismo tiempo de existir. No admito ahora nada que no sea necesariamente verdadero: así, pues, hablando con precisión, no soy más que una cosa que piensa, es decir, un espíritu, un entendimiento o una razón, términos cuyo significado me era antes desconocido. Soy, entonces, una cosa verdadera, y verdaderamente existente. Mas ¿qué cosa? Ya lo he dicho: una cosa que piensa. [...]

¿Qué soy, entonces? Una cosa que piensa. Y ¿qué es una cosa que piensa? Es una cosa que duda, que entiende, que afirma, que niega, que quiere, que no quiere, que imagina también, y que siente. Sin duda no es poco, si todo eso pertenece a mi naturaleza. ¿Y por qué no habría de pertenecerle? ¿Acaso no soy yo el mismo que duda casi de todo, que entiende, sin embargo, ciertas cosas, que afirma ser ésas solas las verdaderas, que niega todas las demás, que quiere conocer otras, que no quiere ser engañado, que imagina muchas cosas –aun contra su voluntad– y que siente también otras muchas, por mediación de los órganos de su cuerpo?