Accions

Recurs

Ayer: el problema de les altres ments

De Wikisofia

La revisió el 17:06, 21 set 2018 per Jorcor (discussió | contribucions)
(dif.) ← Versió més antiga | Versió actual (dif.) | Versió més nova → (dif.)

Vegem com arriba a convertir-se en problema la qüestió del coneixement que es pugui tenir de les altres ments. Considerem les següents proposicions:

(1) Quan algú diferent de mi diu que està pensant sobre un problema filosòfic, o que té mal de cap, o que ha vist un fantasma, allò que està dient de si és el mateix que jo estaria dient de mi si em posés a dir que estava pensant sobre un problema filosòfic, o que tenia mal de cap, o que havia vist un fantasma.

(2) Quan jo dic d'algú diferent de mi que està pensant sobre un problema filosòfic, o que té mal de cap, o que ha vist un fantasma, allò que estic dient d'ell és el mateix que el que estaria dient de mi si em posés a dir que estava pensant sobre un problema filosòfic, o que tenia mal de cap, o que havia vist un fantasma.

(3) Quan dic que estic pensant sobre un problema filosòfic, o que tinc mal de cap, o que he vist un fantasma, la meva proposició no és equivalent a cap proposició, ni sèrie de proposicions, per molt complicades que siguin, sobre la meva conducta pública.

(4) Jo tinc coneixement directe de les meves pròpies experiències.

(5) Jo no puc tenir coneixement directe de les experiències de cap altre.

(6) Per tant, l'únic fonament que puc tenir per a creure que altres homes tenen experiències, i que almenys algunes de les seves experiències són del mateix caràcter que les meves, és que la seva conducta pública és semblant a la meva. Sé que certs trets de la meva conducta van associats amb certes experiències, i quan observo que uns altres es comporten en formes semblants, em sento amb dret a inferir, per analogia, que ells estan tenint experiències semblants.

Ensayos filosóficos, Planeta-Agostini, Barcelona 1979, p. 176-177.

Original en castellà

Veamos cómo llega a convertirse en problema la cuestión del conocimiento que se pueda tener de las otras mentes. Consideremos las siguientes proposiciones:

(1) Cuando alguien distinto de mí dice que está pensando sobre un problema filosófico, o que tiene dolor de cabeza, o que ha visto un fantasma, lo que está diciendo de sí es lo mismo que yo estaría diciendo de mí si me pusiera a decir que estaba pensando sobre un problema filosófico, o que tenía dolor de cabeza, o que había visto un fantasma.

(2) Cuando yo digo de alguien distinto de mí que está pensando sobre un problema filosófico, o que tiene dolor de cabeza, o que ha visto un fantasma, lo que estoy diciendo de él es lo mismo que lo que estaría diciendo de mí si me pusiera a decir que estaba pensando sobre un problema filosófico, o que tenía dolor de cabeza, o que había visto un fantasma.

(3) Cuando digo que estoy pensando sobre un problema filosófico, o que tengo dolor de cabeza, o que he visto un fantasma, mi proposición no es equivalente a ninguna proposición, ni serie de proposiciones, por muy complicadas que sean, sobre mi conducta pública.

(4) Yo tengo conocimiento directo de mis propias experiencias.

(5) Yo no puedo tener conocimiento directo de las experiencias de ningún otro.

(6) Por consiguiente, el único fundamento que puedo tener para creer que otros hombres tienen experiencias, y que por lo menos algunas de sus experiencias son del mismo carácter que las mías, es que su conducta pública es semejante a la mía. Sé que ciertos rasgos de mi conducta van asociados con ciertas experiencias, y cuando observo que otros se comportan en formas parecidas, me siento con derecho a inferir, por analogía, que ellos están teniendo experiencias parecidas.